Als je een boek schrijft over hoe je je eigen levensverhaal het beste op papier zet, dan moet je er als schrijfster natuurlijk ook aan geloven. Brenda van Es voegde daad bij het woord en schreef haar levensverhaal. Het boek ‘In Spanje schijnt altijd de zon’ ligt vanaf deze week in de boekhandels.
In Spanje schijnt altijd de zon
Brenda van Es schrijft in het boek ‘In Spanje schijnt altijd de zon’, het verhaal van haar en haar man op. Het verhaal dat gaat over emigreren naar Spanje, over de zoektocht naar zekerheden en de gevoelens van onzekerheden. Het ontdekken van nieuwe culturen en het genieten van de eigen cultuur.
Brenda en Albert verhuizen naar Spanje, regio Andalusie. Brenda wil daar levensverhalen gaan opschrijven en Albert gaat wielrenvakanties verzorgen. Brenda neemt ons in het boek mee naar haar verleden, haar angsten, de zorgen, het verdriet en naar Spanje waar ze de taal leert, mensen leert kennen, de Spaanse cultuur leert kennen en waar ze echt kan genieten van het Spaanse leven. Maar waar ze ook met Albert hun eigen twee bedrijven willen gaan starten. De zoektocht naar hoe ze deze bedrijven vormgeven en hoe ze hun geld willen verdienen, loopt als een rode draad door het boek.
Ik zei niets, bang dat ik met mijn papperige Spaanse zinnen de nuance niet kon maken, dat mijn antwoord onbeschoft, onbeleefd, ongemanierd over zou komen.
Een razende roman die ik niet meer aan de kant kon leggen
Al tijdens de eerste bladzijdes van het boek werd ik gegrepen. Het was laat toen ik begon met lezen en heel wat later voordat ik het boek bij bladzijde 60 naast me neerlegde en in slaap viel. Normaal val ik altijd tijdens het lezen in slaap, dit keer niet. Ik kreeg een of andere adrenaline-rush waardoor ik steeds maar weer die bladzijdes wilde omslaan. Daarna had ik even een paar dagen geen tijd voor ontspanning in verband met een enorme deadline. Toen ik die eerste deadline had behaald, trakteerde ik mezelf op een middagje met een boek en een kop thee op de bank. Heerlijk! Ik pakte het boek van Brenda erbij en ging verder met lezen. Ondertussen was Liza aan het spelen en daarna tv aan het kijken, om 5 uur kwam Eva thuis van een vriendinnetje en was ik nog altijd aan het lezen. Floris appte dat hij later kwam en ik las door. Totdat het kwart voor zes was en ik het boek echt aan de kant moest leggen. Ik moest tenslotte koken! Koken deed ik en ondertussen las ik gewoon verder. Wat een verslaving werd het. Dat gebeurt me toch niet vaak dat ik een boek niet aan de kant kan leggen.
Heb je als land zo’n prachttaal en dan is er toch een deel dat het zo plat spreek. Dat is toch een doodzonde. Het zou verboden moeten worden.
… …
Al die ingeslikte woorden zijn niet te doen. Denk je zo slim te zijn om een tweede wereldtaal te leren, blijkt dat ik een cursus Andalusisch had moeten volgen.
Brenda schrijft alsof je over haar schouder haar leven meebeleefd. Het deel emigreren ken ik uiteraard maar toch weet ze juist die rake dingen te schrijven, die voor mij zo herkenbaar zijn. En al weet ik een klein beetje hoe haar droom verwezenlijkt is, toch blijft voor mij de vraag: hoe gaat het verder? Dat antwoord kreeg ik toen het boek uit was.
Na 260 bladzijdes zat het verhaal erop. Een bijzonder verhaal waar ik onwijs van genoten heb om het te lezen. Dus Brenda, over 10 jaar weer een vervolg hierop?
Bedankt voor deze boekentip. Natuurlijk spreekt ook mij dit onderwerp aan want ik woon al heel wat jaartjes in Frankrijk. Dus deze komt zeker op m’n leeslijstje! Fijne week daar.